ik wilde eigenlijk hier in Kessel naar het spoor rijden, 4 velgen zonder banden op m'n Niva zetten en het spoor op rijden om dan een foto te pakken. Het gaat, ik heb het gemeten. Maar ondanks de algemene staking is dit toch niet zonder risico's, al was het alleen maar dat daar denk ik serieuze boetes op staan.
Swat, het wordt dus de foto die ik altijd al in gedachten had voor de eindwedstrijd. Het heeft niks met 4x4 te maken, en zelfs niet zozeer met een Niva op zich.
Op deze foto staat m'n goede vriend Jaak/Koniambo. Jaak was een man die de club in z'n hart droeg. De foto werd genomen op 21 mei tijdens de kempen softrit. Jaak zit hier in z'n Niva 1.9td met z'n dochter Eva aan het stuur. Zelf een langere rit rijden ging toen al niet meer, maar op dit moment was Jaak er nog van overtuigd dat hij de kanker zou overwinnen. 's Avonds bij het einde van de rit gingen we nog wat drinken. Jaak reed naar huis, hij was doodmoe, kapot. Niemand kon toen vermoeden dat dit z'n laatste clubrit zou zijn. Ik nodigde hem nog een keer uit om samen met mij in mijn diesel het hard boek van Stefaan te rijden. Ria, Jaak's vrouw, belde 's morgens af. Het ging niet, hij kon niet meer overeind. De kanker, die smerige ziekte, had overwonnen.
Ik bezocht m'n vriend nog regelmatig. We zaten daar maar wat, in z'n garage, allebei met een Jupiler. We zegden dikwijls niks. Ik vroeg niks, Jaak antwoordde niet. We zaten daar maar wat. Ik bezocht Jaak ook op de palliatieve, waar hij in alle rust en sereniteit z'n laatste dagen doorbracht. Jaak wist dat hij de strijd verloren had. Woensdag 3 augustus belde Ria me: 'Jaak is overleden, Jan'. Nu nog, bijna 6 maanden later, zit ik bij het schrijven van deze woorden te janken als een klein kind. Voor iemand die geen familie is, voor iemand die ik amper 2 jaar geleden voor het eerst ontmoette.
Het ga je goed, Jaak, je was een vriend
Koniambo rides with us
